Rina van Smeerdijk (1936) vertelde ons het volgende verhaal over het Zuiderziekenhuis: “Ik ben begonnen in het Zuiderziekenhuis in 1955 samen met mijn tweelingzusje. We deden samen een half jaar de vooropleiding (zie foto). Dan woonde je in het ziekenhuis en leerde je alle dingen die een verpleegster moest kunnen. Ik had als kind weinig opleiding gehad en daardoor was ik minder goed in leren. Ik ben ook een paar keer gezakt, maar uiteindelijk slaagde ik! Daarna kon ik op de Ark gaan werken, het huis voor kinderen die door de polio verlamd waren.”
“De Ark was een woning naast het Zuiderziekenhuis, waar we in familieverband probeerden te leven. We hadden als personeel onze gewone kleren aan, geen uniform. We hadden er oudere kinderen van rond de 20 en jongere en probeerden zoveel mogelijk uitjes en tochtjes te organiseren. Vaak gingen ze op woensdag ‘s ochtends naar school en ’s middags gingen we er op uit, naar het bos of naar Rockanje aan het strand. Als we dan met de bus voorbij de Molen van Bernisse kwamen in Geervliet zeiden we altijd tegen elkaar: ‘Dáár gaan we nog een keer pannenkoeken eten!’ Op een dag kwam het er van dat de kinderen daar gingen eten, maar helaas was ik zelf toen op vakantie. Gelukkig werd de afspraak met het restaurant gemaakt dat we vanaf dat moment twee keer per jaar op bezoek zouden komen.”
“Dus zo gebeurde het. In oktober 1965 zouden we voor de tweede keer gaan eten in de molen en die keer kon ik er wel bij zijn. Omdat mijn hoofdzuster die dag een beetje ziek was, zou ik waarnemend hoofd zijn. En mijn collega’s fluisterden me van te voren in: ‘Rina, als we straks bij de molen zijn, dan is daar ook een zeeman, die af en toe helpt. Daar moet je maar eens een praatje mee maken. Hij heet Wim, het is een hele aardige jongen, gescheiden, maar zonder kinderen. Het zou best eens wat voor jou kennen wezen?’ Dus ik zeg: ‘Als dat zo is, dan ga ik mooi niet mee!’ maar ik kon zeggen wat ik wilde, want omdat mijn hoofdzuster ziek was, moest ik wel gaan.”
“Ik kan je vertellen, toen we aangekomen waren bij de molen was ik de laatste die de bus uit kwam, zo zenuwachtig was ik. Maar ik was ook de laatste die er weer in ging! [lacht]. Binnen zat die jongen inderdaad aan de bar. Hij was niet meteen bij de tafel gekomen, want het werd hem even te veel, die kinderen. Ja, dat is ook vreselijk als je het voor het eerst ziet, de meesten konden door de polio helemaal niet meer zelf bewegen. Dus Wim zat aan de bar even te hijsen. Uiteindelijk kwam hij toch naar de tafel en heb ik hem gesproken. En zo is het gekomen dat ik aan het einde van de avond een afspraakje met hem had gemaakt om te gaan eten bij het Witte Paard, vlakbij het Zuiderziekenhuis. De maandag er op ben ik toen ook met hem naar de bioscoop gegaan en de volgende dag naar mijn zuster om kennis te maken.”
“In het Witte Paard had hij me wel gewaarschuwd hoor: ‘Je kan met me door gaan, maar ik ben zeeman en ik blijf varen, want dat is mijn vreten!” Inderdaad zou hij die vrijdag zou hij alweer op het schip gaan en toen ben ik uit de nachtdienst niet gaan slapen, maar heb ik hem aan boord gebracht. Nou en toen was het beklonken. Twee jaar later zijn we getrouwd.” “Op Ark heb ik er maanden niks over verklapt, maar op en dag zeiden ze: ‘Zuster wat bent u toch vrolijk, wat is er aan de hand?’…en toen hebben ze het geraden.”
Na haar huwelijk in 1967 stopte Rina met werken, maar heeft warme herinneringen aan de Ark. De Ark sloot in 2010. Het restaurant in de molen van Bernisse ging in 2017 failliet.”
Foto’s:
Rina van Smeerdijk vertelt over de Ark in 2017.
Rina en haar tweelingzus tijdens de opleiding tot verpleegster.
Kinderen van de Ark bij de televisie, foto uit het album van Rina van Smeerdijk. Vermoedelijk begin jaren 60.
De uitbreiding van de Ark III.
