“Jaren terug was het mijn plan om samen met mijn compagnon van Huisduinen een autarkisch dorp te maken. Dat betekent helemaal zelfvoorzienend.” We spreken André Schutte voor de ingang van het Poortgebouw, waarvan hij sinds een tijdje de eigenaar is. “Het project noemden we ‘Ook van jou’. Achteraf kun je concluderen dat het nogal ambitieus was, hoor, maar het past wel in hoe ik altijd werk. Ik heb er ook met mijn bedrijf later altijd naar gestreefd dat zieken- en verzorgingshuizen duurzaam en bij voorkeur lokaal geproduceerd voedsel op tafel zetten en die lijn wilden we hier doortrekken. Toen we via de Huisduiner Ontwikkel Maatschappij aan de slag gingen met het OS&O terrein, viel mij die poort ineens op. Zo’n klein gebouw waar je niet direct iets mee lijkt te kunnen. Ik dacht van ‘ik koop hem gewoon en dan zie ik daarna verder.’”
In zijn denken over de poort komen de autarkische plannen van weleer toch weer terug: “Wel mooi om nu te kunnen constateren dat een update van ‘Ook van jou’ nu ook onderdeel is van het uitvoeringsplan omgevingsvisie. Huisduinen is maar een kleine woonkern. Wat je ziet is dat allerlei voorzieningen het dorp hebben verlaten. Ik wil hier in het gebouw o.a. een zorgfunctie terugbrengen. Het bestaat uit twee losse delen: aan de ene kant wil ik een dependance voor de huisartsenpost en de thuiszorg onder brengen en aan de andere kant het kantoor waar de logistiek voor het dorp wordt geregeld; denk aan e-bike’s, deelauto,s en een eigen bezorgservice. Dan hoeven de oude van dagen niet meer helemaal naar Den Helder, want dat is voor veel mensen een probleem. En het gebouw moet wel duurzaam en zelfvoorzienend worden. Dat is voor mij de uitdaging en dat valt nog niet mee. Ik wil bijvoorbeeld graag zonnepanelen op het dak en dat mag van de monumentenvergunning alleen als ze niet uitsteken boven de rand. Dat maakt het allemaal een stuk ingewikkelder.”
Terwijl we praten schroeft Schutte één van de platen van de gebouwtjes. “Daarbinnen is het wel een aanblik hoor! Wat er precies gebeurd is weten we niet, maar er schijnt iemand een tijdje gewoond te hebben tot er brand uit brak. Toen is het op slot gegaan en is de bende achtergelaten zoals het toen was.” Even later betreden we een kleine ruimte die oorspronkelijk bedoeld was voor de bewaker van het Kriegsmarine Artillerie Zeugamt en later het OS&O terrein. Er is een fraaie open-haard in de architectonische stijl van het gebouw, maar dat is dan ook direct het enige dat nog schoonheid heeft op dit moment. Het is een soort hellehol: een stinkend uitgebrand matras ligt midden in de zwart geblakerde kamer. Op een kastje staat een gesmolten televisietoestel omringt met lege blikjes bier, breezer en apfelkorn. De muren hangen vol met verschroeide pornografie en op verschillende plekken in de ruimte ligt vergelijkbare lectuur op stapeltjes. “Tis wel een bijzonder schouwspel, vind je niet? Wat voor leven had die persoon hier, vraag je je af?”, zegt André en wijst op een graffiti op de muur met de naam ‘Tom’. “Tja, misschien heette de bewoner wel Tom, wie zal het zeggen. Het moet er natuurlijk allemaal uit natuurlijk, we gaan de boel helemaal opknappen, maar het is wel zo apart dat ik ook zelf nog wel een keer even foto’s ga maken van dit inferno. En dan gaan we het weer mooi maken. De andere kant van het gebouw ziet er gelukkig veel beter uit.”
Tekst en foto’s: Jobbe Wijnen 2019
