“Ik ben opgekomen in de tweede lichting in maart in 1952!” vertelde de Vries ons al eerder. “Die jongens van toen uit de Van Heutsz, we waren direct kameraden voor het leven. We hadden nooit ruzie, hielpen elkaar.” “Hier, ik wijs ze wel effe aan.” Ondanks zijn leeftijd schuift de Vries vlot vanuit zijn stoel met een foto naar de salontafel. “Die daar in het midden, dat is de ‘Piggelmee’. Die had zo’n apart koppie, net als die kabouter van de boekjes, daarom noemden we hem zo. En daar rechts, dat ben ik, met links van mij Neleman. Daar rechts met die klompen, dat is Vonk. Links van Vonk dat is Japie Haar, die noemden we ‘De Model’ omdat het zo’n modelsoldaat was. Hij was altijd het eerste bij alles, maar als hij daar dan stond, dan was hij altijd wat vergeten en konnie weer terug om het op te halen.”
“Daar in het midden met die witte blouse, dat is Sjuk Hagewoud. Die had een hooggeleerde vader, die was ingenieur en zijn moeder was zigeuner. Nee joh, Sjuk was geen commandant! Hij had wel een witte blouse, maar dat was omdat ie maling had aan dat uniform. Maar hij was gewoon chauffeur hoor. Ja, moeje’s goed horen, wij hadden wel de leeftijd van 18 jaar, maar wij waren veel volwassener dan ze vandaag de dag met 30 zijn. Wij hadden de oorlog gezien, hè, en wat maakt zo’n officier je dan nog? Ik heb wat dagen vast gezeten in die cellen op de van Heutsz, moet je weten. Streng regime, heette dat.”
Foto: Dienstmaten van de Vries in 1952
