Eerder vertelden we al het verhaal van de vader van Helga Jensma , die in 1958 werd geopereerd in het Zuiderziekenhuis. In 1965 moest ook zij zelf onder het mes. Helga vertelt: “Ik was 14 en had een lastige blinde darm. Het was in de maand augustus en erg warm. De gordijntjes waren roze-wit gestreept en ik lag op een afdeling voor volwassenen op een tweepersoonskamer, wat heel erg saai is voor een 14 jarige. De nacht vóór de operatie deed ik geen oog dicht, moest plassen en ging op m’n pantoffels op zoek naar de wc. Een zeer boze verpleegster kwam achter mij aan. Dit was blijkbaar niet de bedoeling.
De operatie werd ook door professor Koreman gedaan, die ook de operatie van mij vader had gedaan. Ik herinner mij scherp het moment dat ik op de operatietafel lag en door de bovenramen de toppen van de populieren op de speelweide zag. Toen niks…en de verbazing dat ik geopereerd wakker werd. Ik voelde met m’n hand aan de plek op m’n buik en ja, daar was verband! In de dagen daarna kreeg ik zeker 3x per dag intramusculair penicilline -injecties, in m’n bovenbeen. Die waren heel erg gemeen. Een enkele verpleegster had een trucje om me te laten ontspannen, dan viel het mee! Na 8 dagen naar huis, feest ! De herinnering aan de oranje zonwering en aan de grote moeite om met m’n broertje niet de slappe lach te krijgen, omdat dat in huilen ontaardde met zo’n groot litteken op je buik, overheersen wel.
Echt leuke lieve verpleging was er toen niet. Één verpleegster beet me een keer toe: “Je hoeft niet naar me te lachen, ik ben je vriendinnetje niet”. Ik was verdrietig, maar vooral erg verbaasd geloof ik, zo’n rare uithaal had ik niet zien aankomen. De dame tegenover mij heeft het gelukkig wat gerelativeerd. Dit zijn mijn twee herinneringen aan ons Zuiderziekenhuis! Misschien heeft u er wat aan voor het verhalenproject?” We hebben er zeker wat aan Helga! Hartelijk dank voor het delen!
Foto’s: Helga Jensma als tiener.
