Bij onze verhalenstrooptocht over het Nemiusklooster kwamen we in contact met Jopie Peters. Dieuwertje van Schadewijk heeft met haar gebeld en het verhaal uitgewerkt.
De Oorlog
Jopie Peters-Tukker uit Den Bosch woonde als klein meisje zowel voor, tijdens als na de oorlogsjaren in de Muntel. Op 26 oktober 1944 vloog het huis waar zij en haar familie woonde in brand door een gevecht met de Duitsers dat vlakbij de IJzeren Vrouw was ontstaan. Jopie was toen 9 jaar oud. Haar familie heeft als gevolg van het gevecht zo’n 11 dagen in de kelder van het klooster gewoond. “Mijn ouders sliepen in die periode zelfs nog in de ‘couchettes’ in het klooster! Dat zijn kleine slaapcoupés waar de zusters zelf ook in sliepen en die ze ter beschikking stelden aan buurtbewoners die niet langer een dak boven het hoofd hadden.” Het was een heftige periode en de brand in het bijzonder heeft veel indruk op Jopie gemaakt.
De Montessorischool
Jopie ging ook naar school aan de Geldersedam. Ze ging naar de Montessorischool, waar de zusters het onderwijs verzorgden. Haar herinneringen aan haar schooltijd zijn positief. “Soms werden de zusters gekscherend de ‘Krengen van Barmhartigheid’ genoemd, maar er waren natuurlijk net zo goed heel lieve zusters, net zoals er vrij strenge zusters waren.” Bij ongehoorzaamheid waren de straffen niet van de lucht: kinderen die rebels waren, kregen drie dagen geen les. Jopie moet wel bekennen dat er desondanks in de buurt genoeg kattenkwaad werd uitgehaald: “Sleutelgaten dichtstoppen, belletje trekken, deurknoppen met een touwtje aan elkaar vastknopen, dat soort dingen gebeurden wel.”
In het klaslokaal waren telramen, blokken, een keukenhoek en een piano. Ook werd in het lesprogramma veel aandacht aan lichamelijke beweging besteed. De kinderen kregen daarnaast les in Bijbelkennis en catechese (mondeling godsdienstonderwijs met ruimte voor dialoog). Voor schooltijd bidden zij en zondagochtend gingen zij naar de kerk van de Mariacongregatie om een preek voor de jeugd bij te wonen. In de klas werden religieuze liedjes gezongen. De Montessorischool was dus echt een katholieke school.
Na haar schoolperiode heeft Jopie nog tot haar 17e bij het koor gezongen. Daar had ze weinig contact meer met de zusters. Toch was het klooster wel degelijk onderdeel van het leven in de wijk. “De zusters en het klooster hoorden gewoon bij De Muntel”, aldus Jopie, “Je kon ze daar niet los van zien.”
