Willeke Duifhuis schreef haar verhaal over het Zuider voor ons op.
“Hallo, mijn naam is Willeke Duifhuis en het Zuiderziekenhuis is eigenlijk met mijn hele leven verweven. Tijdens verschillende belangrijke gebeurtenissen in mijn leven bevond ik mij daar. Ik ben nu 53. Zal ik bij het begin beginnen? Als zestien jarige kwam ik van de middelbare school met maar één doel voor ogen: “Ik wordt verpleegster!” Helaas was ik te jong om toegelaten te worden. Voor mij bleef maar één optie open en dat was de toenmalige I.N.A.S., de opleiding van twee jaar tot inrichtingsassistent. In het tweede jaar moesten verschillende stages volbracht worden en je raadt het al: één ervan werd het Zuider. Het was een stage van ruim een half jaar, omdat ik daar verschillende afdelingen mocht bezoeken, maar eenmaal op de OK (operatiekamer) aangekomen was ik thuis!
Met mijn L.H.N.O. en I.N.A.S. had ik niet voldoende vooropleiding maar dat kon geregeld worden. Als je echt iets wilt…Er ging na mijn stage wat tijd overheen voor ik terug kon keren naar het Zuider om te werken, al ben ik er tussendoor wel geweest voor de bevalling van mijn dochter. In de avonduren heb ik mijn MAVO diploma gehaald en vervolgens het diploma doktersassistente, als ik eenmaal binnen ben zie ik wel verder dacht ik.
Ook voor het diploma doktersassistente moest ik stage lopen, dat werd de dependance van de cardio en allergoloog aan de Valkeniersweg. Tijdens het laatste jaar van deze opleiding ben ik in het Zuider geopereerd aan mijn knie door Dr Huy, toen nog niet wetend dat ik later met hem zou werken als collega! En op de revalidatie afdeling heb ik toen mijn man leren kennen! Tot grote hilariteit van de verpleging natuurlijk totdat ze in de gaten kregen dat het serieus was.
De stage had tot gevolg dat ik een werkplek kreeg in de Daniel den Hoed kliniek op de ‘prikpoli’, maar het toenmalige hoofd vond dat ik meer in mijn mars had en informeerde naar mijn wensen. “Nou, terug naar de OK natuurlijk!”, zei ik, maar daar was ik nu al te oud voor en ik heb een kind das ook niet handig met onregelmatige diensten…dacht ik. Mijn hoofd zei niks maar een week later had ik een sollicitatiegesprek in het Erasmus MC en werd aangenomen!
Op het Erasmus heb ik toen mijn eerste jaar opleiding voor de OK gedaan, wat moeizaam ging omdat ik ook de zorg had voor mijn gehandicapte man en jong kind. Er is toen gesproken over een overstap naar de anesthesie. Ik durfde niet, vond dat ik moest afmaken wat ik begonnen was. En vooral: na die overstap zou ik niet meer terug kunnen, dus als ik zou zakken had ik niets meer te zoeken op de OK!
Na overleg met beide ziekenhuizen ben ik toen verder gegaan in het Zuider bij de chirurgie, geen prettige leeromgeving. Het woord ‘OK bitches’ is er niet voor niks… Maar ik was blij want ik mocht werken op de OK en in de diensten kon ik gewoon thuis slapen! Bloed zweet en tranen maar ik heb het gehaald en ik heb genoten. Mijn collega’s kenden mijn man ook en sommige kwamen regelmatig bij ons over de vloer en tijdens de diensten zorgde mijn man voor een prakkie. Helaas ging het niet zo goed met mijn man, een flink hartinfarct deed hem in 2007 de das om. Ondertussen was ik begonnen aan de opleiding anesthesie-medewerker, maar door het overlijden van mijn man heb ik dit niet af kunnen maken. Heden ben ik niet meer in het ziekenhuis werkzaam, er hebben zich andere mogelijkheden voorgedaan, maar nog altijd draag ik het Zuiderziekenhuis een warm hart toe.”
Willeke Duifhuis 2017
Foto: Afscheidsgraffiti in het Zuiderziekenhuis in 2017. (Jobbe Wijnen)
