Geef cultureel erfgoed een nieuwe toekomst en steun BOEi! - Doe mee

Een jaarwisseling om nooit te vergeten - Zuiderziekenhuis

12_Zuiderz_nbb_foto_572882_650x419.jpg

Karin Dijkstra stuurde ons een verhaal over de jaarwisseling van 2000 naar 2001. De dramatische nacht van de cafébrand in Volendam. Ook in het brandwondencentrum van het Zuiderziekenhuis zal deze vreselijke gebeurtenis niet onopgemerkt blijven. Karin Dijkstra vertelt:
“Het is oudejaarsavond 2001, kwart voor twaalf. De nacht is al ingetreden. Het is donker. Zo her en der kun je al geknal van vuurwerk horen. Nog maar een kwartier en het jaar 2000 is voorbij…

Ik parkeer de auto op het parkeerterrein en loop langs de Spoedeisende Hulp. Via de zij-ingang kom ik naar binnen. Het licht in de gangen van het ziekenhuis is gedempt. Er is niemand in de gangen. Dat had ik niet verwacht.  Op dit tijdstip ben ik nog niet in het ziekenhuis geweest. Het is onwennig. De sfeer voelt niet prettig aan, een beetje unheimisch…

Er is een extra bezoekuur vanwege de jaarwisseling.  Dat is fijn. Hoe meer ik in het ziekenhuis kan zijn, hoe beter is het…ook voor mij. Ik leg de weg naar de lift af zoals ik die nu al een paar maanden afleg, een aantal keren per dag.  Ik ga de lift in, druk op ‘3’…de afdeling chirurgie. Mijn echtgenoot Ruud is ernstig ziek. Een lange reeks complicaties na een darmoperatie maakt dat hij nu al twee maanden in het ziekenhuis ligt. Er wordt veel van hem gevraagd: voeding via een infuus, iedere dag drie keer uitgebreide wondverzorging. De belangrijkste vragen zijn: hoe eindigt deze situatie en wanneer mag hij dan naar huis? Van mij vraagt het ook veel. Ik heb veel zorgen…zou het ooit goed komen?

We weten dat we een gekke jaarwisseling tegemoet gaan…geen champagne, geen biertje, geen wijntje, geen kaasfondue….niet even naar buiten gaan om de buren te treffen en hen een gelukkig nieuwjaar te wensen. Maar het belangrijkste is dat we nu samen zijn en samen het nieuwe jaar in kunnen gaan, dus ik ben blij als ik de ziekenzaal binnenkom. Er is verder niemand op bezoek. In de zaal staat een karretje met koffie, thee en limonade en wat schaaltjes met nootjes. Een paar patiënten die uit bed kunnen, komen in de kamer waar mijn man ligt om de klok naar 12 uur te zien gaan. Verhalen over ziektes en operaties worden verteld. Eigenlijk wil ik ze niet horen, liever was ik nu met z’n tweeën…

Het wordt 12 uur…We wensen elkaar een gelukkig nieuwjaar, we weten allebei wat dat inhoudt: samen thuis zijn, weg van het ziekenhuis, bezig zijn met plannen, met de toekomst…Het is stil op de gangen, de verpleging komt langs, verontschuldigt zich….ze waren er niet toen de klok het nieuwe jaar inschoof…het is druk…

Ik blijf niet lang…beter is het om te gaan slapen…..morgen weer een nieuwe dag. Door de half verlichte gangen ga ik weer naar de lift. Ik druk op ‘0’ en vervolg mijn weg naar de uitgang. Het lijkt wel of de sfeer nog verder is verstild, alsof er onheil in de lucht hangt. Thuisgekomen direct naar bed
1 januari 2001. Als ik bij na het wakker worden de tv aanzet, blijkt dat in Volendam een heftige brand heeft gewoed in Café het Hemeltje. In alle brandwondencentra zijn slachtoffers opgenomen, ook in het Zuiderziekenhuis. Berichten over dodelijke slachtoffers komen binnen. Ik ga naar het ziekenhuis. Ook bij mijn man is het bericht bekend dat er zich een ramp heeft voltrokken. We merken het …de sfeer in het ziekenhuis is bedrukt. Tegelijkertijd is er allerlei actie te bemerken. We horen van de verpleging over hoe de nacht in het ziekenhuis verlopen is. Veel interne verhuizingen van patiënten, ruimte moeten vrijmaken voor de gewonden uit Volendam. Als op de gang een jong meisje in een rolstoel voorbij komt wordt er gefluisterd: “Die komt ook uit Volendam.” Wat moet het erg zijn om zover van huis in het ziekenhuis te liggen, hoe erg zouden de slachtoffers in het brandwondencentrum er wel niet aan toe zijn? Wat een lange weg zullen die jonge mensen af moeten leggen om te herstellen voor zover dat mogelijk is.

Wat een vreselijk begin van het nieuwe jaar! Onze aandacht gaat naar hen, naar het meisje dat we zagen rijden op de gang…Een oudejaarsnacht om nooit meer te vergeten.”

Foto boven: het monument in Volendam bij ‘café ’t Hemeltje’. Nico van Amstel, 2010.
Foto onder: Karin Dijkstra (2015)

Karin_en_hond_2015.jpg